Hazreti Hüseyin ki tıpkı ağabeyi Hazreti Hasan gibi;
Son Peygamber olan Resûl-i Ekrem’in çok sevdiği, isteklerini tereddütsüz yerine getirdiği, oyun oynadığı, sırtına bindirip gezdirdiği, hatta secdede iken üstüne çıktığında inmesine kadar beklediği, Hazreti Ali ve Hazreti Fatıma'nın evladı, Peygamber torunu olan bir mübarek insanı çöl sıcağında aç ve susuz bırakıp, ardından iyice azgınlık yaparak kellesini gövdesinden ayırmak nasıl bir vahşettir. Bunları kaleme alınırken kalbim orta yerinden yarılacak gibi oldu adeta.

Oysa bir gün Hazreti Peygamber minberde iken Hazreti Hasan ile Hüseyin’in düşe kalka mescide girdiklerini görünce konuşmasını yarıda keserek aşağı inip onları kucaklamıştır.

Kaç yıl geçerse geçsin bu acının dinmesi mümkün değil.

Saygılarımla.

CAN HÜSEYİN şiirini, beğeniyle okudum. Nice güzel şiirlere diyor, Şair arkadaşımı, içtenlikle KUTLUYORUM...