Kim bu kadın... ?
Duygular cehennemiydi yaşadığı
Bütün yalnızlıklar onun penceresinde
Trenler gelip geçiyordu karanlık
Gurbetin akşamlarından.

Çatlamış sabır taşları ıslanıyordu gözlerimde
Tutup mavi mektupların içinde
Sana yüreğimi sarıp yollayıp
Ben soğuk akşamlarında ağlıyorum
Gurbetin...

Bilsen en umulmaz yerinde bir hüzzam
Unutmuşum pembe çocukluğumu da
Bırak artık duyamadığım tesellileri
Bir uzun şiir oku bana
İçinde mor mutluluklar olsan.

İçim şimdi kutuplarca üşüyor
Anla artık , beni anla
Prangalara vurulmuş bir tutsak olduğumu
Siyah buğulu bir gözün ardından
Geçen bunca zaman
Çaktı gözlerime hüzün yaşlarını
Hep acı senfoniler tınlıyor kulaklarımda
Bir Eylül sancısı
Bana bırakıp gittiğin.

Akşamın geçmeyen perişan saatlerinde
Uykularım haram oldu gözlerime.
Ben hep böyle ;
Aşkın yedi boğumlu akrepliğini mi
Yazacağım durmadan
Karanlık penceremde
Yağmurla sarılırken geceye.

Dayanılmaz acılar gözlerimde
Baharla beklemiştim umutları
Ağaçlar hazırlanırken çiçeklerine
Bir hüzzam şarkı sardı dünyamı
Elimde bir resmin var...
Dayanmıyor artık bakmaya
Bu yürek.
Seraba mı karıştı dersin ümit bekleyişler
Kim bu kadın... ?
Sokak lambalarının yalnızlık şarkılarını söyleyen.

Aygün Deniz 28.03.2021