Anlatan seni şiirde yaşıyor...
Ben hayatta....
Yokluğun....
Soğuk rüzgar gibi....
Üşütüyor.....
İnsanın yüzünde unuttuğu gülmek gibi..
İnsan sevinçliyken bile ağlıyorda....
Acıdan gülemiyor......

Öğle bir denklemin içindeyim ki,
y den başka bir sonuca çıkmayan etkisiz eleman gibi,
Yokluğun....
Hangi sayıyı denesem yalnızlığı buluyorum....

İçenler iyi bilir....
Tok karnına bir bardak çayla iyi giden, sigara gibi...
Yokluğun...
Dumanını çektikçe bütün damarlarıma doluyor...
Zehirliyor......

Yalnızlık kahvaltılarımın kızartılmış
ekmeği gibi...
Yokluğun...
Özlemin tereyağı.....
Pazar sabahlarıma ne güzel gidiyor....

Bir kedinin yumakla oynaması gibi...
Yokluğun...
Gecelerime hasretin ne çok sevimli geliyor....

Uzun uzun durağı olmayan yollar gibi..
Yokluğun...
Git git bitmiyor...
Meğer ne çok dağı varmış....
İnsan yaşayınca anlıyor...

Sonbahara çöken hüzün gibi...
Yokluğun....
Yeşili sevmiyor....
Sarıya bayılıyor....

Üzerime çöken karabasan gibi...
Yokluğun...
Her tarafımı kilitliyor....
Hareket ettirmiyor....
Beni yokluğunda boğuyor.....

Ayrılık şarkılarıma eşlik eden gözyaşı gibi....
Yokluğun....
Yüreğimde biriktidiğim SEN leri....
Damla damla döküyor......
Geriye sadece beni bırakıyor....