Sevmek kendinle başlar

solgun yüzümü
biraz kadere biraz da hedere
kahrı kelam ettim nice zamanlar
gülmek denen şeye sırıtarak bakarken
sevgi nasıl bir şey nasıl sevilir
nasıl severler

kuşkularım içimde kaynarken
kime neye neyin hesabı dedim
neden o düzgün olsun
neden ben kendimi düzelteyim
şu yaptığım yanlış şu eksik
uykularım kaçarken

gülle koklaşıp gülmek varken
günle serpilip dolaşmak varken
dostla sarılıp hasbihal varken
hayat güzel çok güzel olmalı
şu iç muhasebeden çık
sev sev sev
insana dair her şey insani
en iyisi en kötüsü en canavarcası
insana ait

bunu bil bul hepsi sensin
kedini sev dedim bir gülümse
ellerini sev, gözlerini sev
aklını sev yüreğini sev çok sev
bir sevdiğin olsun onu da çok sev
...ve insanların tümünü sev
kadın erkek yaşlı çocuk
iyisini kötüsünü yargılamadan

kendini seversen insanı seversin
insanı seversen insanda seni sever
kendin başla güzele doğruya
sen görünsün bu yansıma
sana bakan sana uysun
sana dönsün

buraya kadar tamamsa
artık doğrularını söyleyebilirsin

Ahmet Coşkun