İstanbul, içimdeki telde inleyen sessin.
Öyle tutkunum sana, şu sinemde nefessin.
Bazen keman sesinde, bazen utda inlersin.
Boğazınla serinlik, hisarınla efesin.
Kadim günlerden kalan, eskimeyen güzelsin.

Ut inler, keman ağlar, gelip geçerken çağlar.
Gönüllerde yerin var, melekler eyler nazar.
Seni yazar şairler, seni söyler şarkılar.
Ayrı düşmek koynundan, her faniyi yaralar.
Adın bile sevgili sevene asırlar var.

Sen Mecnun’nun Leyla’sı, Kerem’in Aslı’sısın.
Sevenin yüreğinde hiç dinmeyen sızısın.
Asilsin, aslın belli, sen tarihin kızısın.
Sesi hep taze kalan, güftenin şarkısısın.
Şarkın en uç noktası,garbınsa sınırısın.

Bitmez senin efsanen, anlatılır her daim.
Benim sözlerim yarım, seni övmüşken Nedim.
Haddimi aştım biraz, sana sevgilim dedim.
Şehirler göz kırptılar, senden başka sevmedim.
İstanbul, ben köleyim, sense benim efendim.
01.08.2008 İbrahim Kilik