Tükenen bir ömrün son çırpınışlarıydın,
Ellerimden kayıp gidiyordu tüm umutlarım
Hayallerim son bulacaktı
İki dudak arasından çıkacak dört harflik kelimeyle,
Bu kadar hızlıydı belki de değiştirmek
Yön vermek hayata
Ama iyi yönde ama kötü yönde.
Tutmadın dedim ellerimden
Hep elinle ellere gönderme diye bağırırdım içimden
Gözlerime bakarken bir anlasan derdim de sen bilmezdin
İçimden konuşurdum seninle
Anlatamadığım, bastırdığım,
Bastırıp da kül haline getirdiğim duygularımı.
Ah bir anlasan
Senin artık en yakın dostun olamam deyişimi
Duymanı istedim hep
Duyuramadım,
Hep seni sensizlikle yaşamaya alışmaya çalıştım,
Bağrımı yakan tüm gerçekleri yutarak
Seni hep en yakınındayken bile
Uzaktan en uzağından sevdim ben.
Uykusuz geçen gecelerimin güne
İçimdeki gülücüklerle merhaba diyen yanımdın,
Her an benimleydin yani,
Demli çayımın üstünde uçuşan buhardın
İçimi her an sıcacık sarar sarmalardın
Ama gel gör ki bunları da bilmezdin.
Her günüm gizli kapaklı yaşadığım duygularıma gebeydi
Artık ne olur doğmasın bir gün daha
Ne sensiz geçebilecek kısacık bir an’a
Ne de yüreğimde ki sızıyla yaşamaya gücüm vardı,
Bazen kızardım sana
Beni anlamadığına
İçimde dolup taşan
Bedenime sığmayan sevgimi göremediğine kızardım
Bilmezdin bunu da.
Belki de bendeydi hata
Söylemeliydim her şeyi
Haykırmalıydım sana…