Islak Damlalar Şiir Kitabımdan Sayfa 63/64

ÇİLELI ÇOCUK

Yırtık urbasında vardır yaması
Perişanca gezer çileli çocuk
Sabi yaşta solmuş gülden siması
Kendini çok üzer çileli çocuk

Yoksulluk alevi sarmış yüzünü
Bahtına davacı çoktur hüzünü
Yeşil baharında yaşar güzünü
Yaprağını büzer çileli çocuk

Umudu kadere eylemiş pesi
Hayatta kalmamış bir tek hevesi
Büzük dudağında ağlayan sesi
Gözden yaşı süzer çileli çocuk

Akraba bildiği ona garazda
Kalır sokaklarda kuru ayazda
Kimsesizliğine ağlar birazda
Yalnızlıktan bezer çileli çocuk

Boya sandığıyla arar kısmeti
Köşe diplerinde çeker zahmeti
Büyüklerden görmez sevgi hürmeti
Talihine küser çileli çocuk

Bil ne anası var, ne de babası
Yuvada sevgiyi tatmak çabası
Onun yetim kalmışlığı cabası
Dertlerini dizer çileli çocuk

SANCAKİ’m der yoktur elden tutanı
Sefil kalsın diye çoktur unutanı
Garip kalmış hep utanı utanı
Ciğerimi ezer çileli çocuk