Belediye Evleri Mahallesinde Sevdim Seni
Sen Adana’nın gülüydün,
bazen sarı açar,bazen beyaz açardın
her ayrılık akşamında kan kırmızı olurdun

Atatürk Parkına giremezdik seninle
utanıp solmasın diye seni gören çiçekler
sen Adana’nın gülüydün...
Ulus Parkının narin açan çiçekleri gibiydin

Menderes ikinci adresimiz,bici bici öğlen yemeğimiz
şırdan ise akşam yemeğimizdi
unuttum sanma, şalgam her vakit suyumuzdu.

Sen Adana’nın gülüydün...
Kalbimde beslediğim,sevgimle büyüttüğüm ve damarımdan geçen kanla suladığım
Sen Adana’nın gülüydün...

Dörtyolda beklerdik bizi ayıracak otobüsü,
3/A gelir,biner Belediye Evlerine giderdik
Sen Adana’nın gülüydün...
Yalnız bana açan,bana neşe,huzur saçan
ve en sonunda benden,sevgimden kaçan
sen Adana’nın gülüydün...

Ayrılık rengine bürünmüştün
herşeyi unutmuştun
yeminleri silip, günaha girmiştin
Sen Adana’nın gülüydün...

Kurumaya yüz tutmuştun
içimden çıkıyordun artık
belkide başka bir el tutmuştun
evet artık sen başkasının gülüydün...

Defol git Adana’dan
burda böyle zalim doğmaz ANALARDAN...

Ceyhun ALTUNKAŞ