Ne söylesem karetmez, vız gelir dostum sana,
Aklın şimdi bulanık, durulunca anlarsın.
Gün ola harman ola, güz gelir dostum sana,
Sap samandan ayrılıp, savrulunca anlarsın.

Yad’eller ateşini, sinsi sinsi yakarlar,
Güneş söndürür gibi, sel görünür akarlar,
Sen ateşe düşünce, kör göz ile bakarlar,
Dost dediğin yangında, kavrulunca anlarsın.

Güllük gülistanlıktır, sahte insanın solu,
Sanırsın ki sen gibi, herkes sevgiyle dolu,
Hiç vuslata çıkartmaz, namerdin çatal yolu,
Etrafın engellerle, çevrilince anlarsın.

Sen sevgini sundukca, senden başka yoktur has,
Kedi gibi tırmalar, hele kuyruğuna bas,
Çekmediğin kılıcın, kınında tutunca pas,
Yad’elin zülfikarı, sivrilince anlarsın.

Sanırsın ki arkanda, güvendiğin dağlar var,
Tatlı sözle örülü, saklı gizli ağlar var,
Karlı kayın ormanı, sanki babil bağlar var,
Güvendiğin çınarlar, devrilince anlarsın.

İnsanların içinden, can dostunu iyi seç,
Bence gönül kapını, arif insanlara aç,
İster isen sözüme, gülüverip teğet geç,
Kağıt gibi buruşup, kıvrılınca anlarsın.

Boş konuşur Figani, dolu mısrada saklı,
Haksızsın der geçersin, şimdilik sensin haklı.
Düşmeden gelmez derler, insanın başına aklı
Tecrübe mektebinde, evrilince anlarsın.

Ozan Figani (Erdem Gümüş)
08.02.2021
İzmir