Elbet böyle gelmedim ben bu fani dünya’ya
Güzel bir çocukluğum mutlu günlerim var’dı
Hasret değil’di gözüm tatlı güzel rüya’ya
sevdiğim sevildiğim mesut dünlerim var’dı


Her şeye hoş bakardım
dert ne imiş bilmezdim,
Hatırlamam kederle gözyaşımı silmezdim,
Yürektendi kahkaham asla sahte gülmezdim
Cıvıl cıvıl güldüğüm mesut dünlerim var’dı.


Gözümü açtığımda melek gibi bir yüzle,
Okşardı anneciğim sevgiyle bakan gözle
Şimdi anılardayım kederli gamlı yüzle,
Kara’yı ak bildiğim mutlu dünlerim var’dı.

Nasıl geçti o yıllar farkına varamadım?
Yıkılmaz Bent’ler kurup
önünde duramadım,
Kattı beni önüne nereye soramadım,
Yürürken taş deldiğim mutlu dünlerim var’dı.

Meğer sinsiymiş talih pusuda bekliyormuş
Geçeceğim yollara tuzaklar ekliyormuş
Sillesini yiyenin sol yani tekliyormuş
Doktor’a hiç geldiğim mutlu dünlerim var’dı.

Teleklendin dediler yuvadan kaçırdılar,
Yollarımı uzatıp dağlardan aşırdılar,
Karadeniz misâli köpürtüp taşırdılar,
Gözyaşı silmediğim mutlu dünlerim var’dı.


Hasretin alâsını yaşadım yana yana,
Ummadığım acılar erken geldi bu cana,
Ne nazlı yâr’im kaldı,ne baba ne de ana
Gariplik bilmediğim mutlu dünlerim var’dı.


Günlerce yazsam bitmez ömrümün dram’ını,
Aratmaz yazarların ödüllü romanını,
Şiirle anlatamam sadece gram’ını
Yaşarken ölmediğim mutlu dünlerim var’dı.

Zehra Yılmaz
30.01.2021