Mevsim,in Suçu Yok Yokluğun Soğuk

Yazdan kalma günleri hala yaşıyoruz
mevsim kış olsada barajlarda tükenen su
vücudumuz,dan çekilen kan gibi ovalar
deprem fay hattı gibi çatlamış susuz
topraklar göller,de balık ölüleri yem
olmuş karıncalara olaylar ilği alanıma
girdikçe yüreğim üşüyor mevsim,in
suçu yok be gülüm yokluğun soğuk.

Gün günden kötü geliyor haftalar
ayları aylar yılları kovalıyor ne akıl üreten
var ne fikir zengin zevki sefasında fukara
aldığı nefes,e ediyor şükür birde salğın
belası başımız,da herkesi hapis eyledi
dört duvar arasına bırakın akraba komşu
ziyaretlerini burnumuzun ucunu göremez
olduk çıkmaz sokağa açılıyor kapılarımız
aklımız gönlümüzde hapis ayaklarda
pranğalar benliğim üşüyor be gülüm
mevsim,in suçu yok yokluğun soğuk.

Sormadan anlatıyorum yaşadıklarımı
karşımda olsan bilmiyorum belkide
unuturum adımı heyecan,dan ya dilim
tutulur yada ateşim yükselir havale
geçiririm benimkisi biraz boş boğazlık
işte konuşuyorum kendi kendimle
geçmişe duyduğum özlemle anılarımı
hatırlayıp bazan resimlere bakıyorum
bazan dalıyor gözlerim uzaklara geceleri
uyku girmiyor gözlerime kuzey,in taş,ını
güney,e güney,in kum,unu kuzey,e
çekiyorum sırtımda,ki yaraların acısını
gönlümdeki yaraların sancısı bastırıyor
havalar nasıl olursa olsun yine,de
çok üşüyorum be gülüm mevsimlerin
suçu yok yokluğun soğuk.

15.01.2021
Zekeriya Çapanoğlu