Koşar adım nefes nefeseydi
Omuzları çökmüş yüzü solgundu adamın
Elindeki valizlere sığdırmıştı geçmişini
Acele ediyordu son trene
Yetişmek için.


Merdivenlerde tökezledi ayağı
Kalkamadı
Daha bilet alacaktı gişeden
Uzaklardan geliyordu
Yaklaşmakta olan trenin siren sesleri.


Sendeledi ayaklarını sürüye sürüye yürüdü
Kan ter içinde gelmişti gişeye
Bir bilet istedi
Nereye diye sordu gişedeki memur
Neresi olursa olsun dedi.


Bir an önce uzaklaşmaktı buralardan niyeti
Geride bir şey bırakmamış
Bavuluna yerleştirmişti her şeyi
Artık onca yaşanmışlık
İki damla göz yaşında saklıydı.


Güç bela bindi trene
Yerleşti cam kenarına
Gözlerinin önünden geçti bir bir
Kahır dolu günler
Anlamıştı!
Sevmek ona haramdı
Bir daha sevmek mi tövbe diyordu yüreği...






Refik
13/01/2021
İstanbul