Akacak uygun zemin yoksa damla göl olu.Kendi içine birikmekte böyledir.Anlaşılamadığını bilmenin suskunluğu ve O nu bulamamışlığın çaresizliği. O Dediğimiz kim. Sevgilimi, eş mi kardeş, arkadaş yada dost mu olduklarımız mı Tabii ki hayır.Bir anlayan. Kim olduğunun önemi yok.
Yalnızlık.Yani teklik Allaha mahsustur. Yalnız onun ihtiyacı yok, sair her ben in Bir "O" ya ihtiyacı vardır. İçimizde biliriz onun varlığını. Bu bizi herkesin O'su yapar. Herkesin O su olanın, kendine zamanı kalmaz birikir de birikir.
Ve gariptir Meyvesiz ağaçlar zatıyla bilinir.meyve verenleri meyvesinden biliriz. Kavak, Çam, çınar uzun yaşar. Meyve veren ağaçlar meyvesi bitinceye kadar. Odun olmamaya bakın bekliyorlar yakacaklar.
Dedirtti şiir.
Dün şiir astığınızı görmüş çok sevinmiş ama okumaya zaman bulamamıştım. Ancak nasip oldu.
Bu arada duygu çok güzel aktarılmış olmasına rağmen şiirin sonunda insicam bozulmuş.

"""İnsan denen varlık içerisindeyim
Bunca insan arasında varmı ki yerim
Eğer İnsan buysa,bilmem ben neyim

İnsan kendisiyle uğraşmaya başladı mı
Dikkat etmeli
En çok da kendinden sakınmalı da insan kendini""""

Bu kısım meramını anlatamamış olmanın izahı ama yukarısı ile bağını kurmaktan aciz kalmış .
İlerde işlenecek bir konuya düşülmüş not gibi duruyor.
Sevgi ve Selam.