Hatırlarsan her yağmur yağdığında,
Seninle köşemize çekilip, kahvemizi yudumlardık.
Her bakışlarımız da,
Keskin kokusunu hissedip, köpüğünü dillendirirdik.
Bir fincan daha isteyip, lokumuyla sıkı fıkı olurduk.

Dışarda yapraklara vuran, yağmur damlaların hışırtı sesleri.
İçerde sıcacık sobanın etrafın da, yaptığımız sohbetin lezzeti.
Ne kadar özlemişiz halbuki, içimizden gelen özlemlerimizi.
Neydi bizim bam telimiz, dokunmasaydı eğer birbirimize gözlerimiz.
Oysa birikmişti içimizde kalan birbirimize olan sözlerimiz.

Bir çınar ağacı gibi ederdik, büyük büyük sohbetlerimizi.
Geçmişten gelen, geleceğe yönelen hallerimizi.
Daha kaç yıl ederdi bizim hislerimiz.
Bilemeyiz...
Gidilecek daha çok yol var, henüz bilmediğimiz.
Şimdi bu sohbetten uzaklaşsak bile,
Bu köşe de yine birbirimizi bekleriz... ( DeN!Z )