Ölür Müydün

Geçenlerde yine aklıma düştün;
O donuk yüzünde anlamsız gözler.
Bir zamanlar kördün, yiğide düştün,
Bakışların yine kendini gizler.

Hakkım olanları hiç alamadım,
Benim olmalıydı o al yanaklar.
Ne çok istemiştim insafsız kadın,
Neden birleşmedi bir kez dudaklar?

Ölür müydün sanki bir gülüversen?
Bu bile yeterdi şu garibana.
Tamahım kalacak ha ölüversem,
Bir buseyi bile çok gördün bana.

Sen, acılarımı hiç bilir misin?
Nerden bileceksin kâlp yarasını?
Kâlpten vurulmadan hiç anlar mısın?
Gülüm! Çok acıtır döş arasını.

Nefes alamazsın, yutkunamazsın,
Sonsuz uzaklara dalar gidersin.
Rab’den ölümü de dilersin kesin;
Acılarım tezden bir bitse dersin.

Lâkin, ben istemem; benim gibi ol,
Seven sevdiğine diler mi bunu?
Hazanın olmasın, hep de güzel kal!
Sakın geldi sanma şiirin sonu...