Günden güne arttı; çoğaldı nadan.
Gör ki! Dört bir yanı sardı cehalet.
Döndü insanlığa baktı aynadan.
Şeytani planlar kurdu cehalet.

Yalanı kayırdı! haksızı övdü.
İrfan meclisin’den Alim’i kovdu.
Baş kaldırdı çağa; zamana sövdü.
Uygarlığa karşı durdu cehalet.

Uymadı düzene değişti kural.
Gözleri kör etti! Dilleri de lal.
Umut verdi; Çaldı ağızlara bal.
Gün gün amacına erdi cehalet.

Haseti, nifakı, kini doğurdu.
Kötülükle karıştırdı yoğurdu.
Yanına gafleti, kemi çağırdı.
İlme doğru yolu sürdü cehalet.

Düşünceye mezar kazdı; öldürdü!
Hayâle hükmetti, düşe saldırdı.
Hoşgörü’yü gönüllerden kaldırdı!
Vicdanlara kilit vurdu cehalet.

Hurafeyi rehber kıldı kendine.
Merhameti ortak etti fendine.
Kamili bağladı şer kemendine.
Dost Sadığa korku verdi cehalet.

(Dost SADIK)
Sadık KOCA