0
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
915
Okunma
Bir zamandan sonra alışıyor insan.
Sesine.
Nefesine.
Tenine.
Eline.
Ve küçülüp giriyor yüreğine.
O sevdiği denizden kopuyor.
O nefes aldığı ormandan oluyor.
Minik bir kafesin içinde büzüşüp kalıyor.
Bir zaman sonra alışıyor insan esarete.
Kelepçeliyor ellerini.
Kimseye dokunamıyor.
Kör oluyor gözleri.
Görmüyor başkasını.
Lâl oluyor dili.
Ve unutup anadilini.
Her dilde seni seviyorum demeyi öğreniyor.
Ve alışıyor kafesine.
Sevmenin dinginliği.
Bir kalbi fethetmenin zenginliği başlıyor.
Öyle kök salıyor ki her zerresine.
Gitse de, kalsa da.
Seninle gidiyor, seninle seviyor.
Ve gün geliyor seninle ölüyor...
Sudi Çandır
5.0
100% (1)
