BİR HİKÂYE-İ AŞK 

4 Cadının Macerasını Bildirir

Aşk sayrılığının 
Güzellik iksiriyim 
Hüsnü yar etmedim aşka 

Çevirdim bir dolap ki ne dolap 

Başka bambaşka 
Olsaydım onun yerinde ben 
Olabilseydim keşke 

Aşkın bela diyarında mihnet kalesinde mahpusluğunun hikâyesidir: 

Aşk yaşamıştı bela diyarında 
Doğar doğmaz açmıştı gözünü bu dünyada 
Kurtulamamıştı bir gün olsun başı bela vü mihnetten 
Zavallı büyüdü yalnız/ 
Sabretti durdu yalnız 
Göğüs gerdi karşı koydu 
Gün geldi yıkıldı kaldı 
Gün geldi yeniden koyuldum işe 
Girmişti bu kez zorlu bir işe 

Aşkın düş görmesini beyan eder: 

Alevden şimşekler çakarak gözlerinde 
Beklemekteydi beklemekten 

Canı çıkmıştı yorulmuştu 
Sırt üstü kurulmuştu 
Attı bacaklarını suya 
Yattı derin bir uykuya 
Aşk heybesi omzunda ine çıka 
Yağmur kar dolu tipi. Bata çıka 
Batak düz toprak dağ taş 

Yürü git arkadaş yürü git 
Diye diye 
Kendi kendine bir bu diyardan 
Kaçmak hevesiyle. Bir de 
Ne olursa olsun artık diye 
Bir merak saikiyle gidiyordu bela vadisinde 
Başına geleceklerden haberi yoktu 
Bir an ne oldu nasıl oldu 
Bir duman bir duman bir duman 
Kapladı 
ortalığı 
Tam kente gireceği zaman

Ahmet Kemal