Levent AĞRALI’YA

İnsanın bitip tükenmeyen istekleri,
Adına umut mu diyorlar?
Bilemiyorum.
Fakat hiç tükenmez, hep bekler
Asla geri çevirmez,
Annesinin eteğine yapışmış
Bir utanmaz çocuk gibi
Inga.. ınga diye.

Sus bebe sus
Utanmaz çocuk yeter!
Çocuk ne bilsin utanmayı
Ne anlar susmaktan
Bilmez anacığının memesinde süt kalmadığını

O sadece ağlar
Çekiştirir elinin uzandığı
Tutabildiği her şeyi.
Annesinin memesini bile,

Can yakacağını bilmez.....
Jilet kadar keskin tırnaklarıyla,
Sıkar ve bırakmaz
Acıtıp kanatana kadar.

O bebektir….
Kestane rengi gözleriyle

Saldırır memeye emer emer emer.
Ondan önce babasının emdiğini,
Öpüp, sevdiğini bilmez.

Değil babası,
Altının ıslaklığı bile, onu bırakmasına asla yeterli değildir.
Vermez elleriyle sarıldığı,
Sıkı sıkıya elde ettiği ekmeğini
Hiçbir şeye, hiçbir kimseye.

Gök gürültüsü ona bereket verecektir
Bilir……
Yanaklarının ıslaklığı doyurur onu
O zaman anlar!...

28 eylül 1997 Ankara.
Kanber İhsan