Rahmetin adı sensin...
Ol deyince yaradan...
Toprağı yeşerten, onca bitkiye can veren,
Her derde kaynak olan..
El açılıp duada istenilen...
Damla damla düşünce yüz güldüren ...

Hasretin adı sensin...
Şimdi gitmiş bulutlar,
Gök sanki yeryüzüne küsmüş,
Kurumuş topraklar, solmuş tabiat...
Esmez olmuş rüzgarlar....

Beklenenin adı sensin....
Cıvıltısı, neşesi kalmamış hayatın,
Coşkusunu yitirmiş kuşlar,
Herkes el açar,
Yüreğin istediği farklı, dilin istediği...

Unutulanın adı sensin...
Oysa ne nankör insanoğlu,
Bilmez ki vücudu toprak....
Kendi olduğu dalı kesiyor...
Bakıyor, görüyor, biliyor, anlıyor...
Yaptığından vazgeçmiyor....

Gidenin adı sensin...
Hoşgörüyü unuttuk,
Kıymet bilmedik...
Mal mülk nefise hoş gelmiş,
Manevi değerler boş kalmış...
Yağmura yağsın diye dua eden eller,
Aç olanı düşünmeyen yürekler....
Paylaşmayı unutan bizler...
Birşeyi kaybettik...
İlahi çizgiye yanaştık...
Merhamet etmeyene merhamet olunmaz...
Anladık, akıllanmadık...