Gülüşlerine nasıl da sığdırdın beni.
Avundum bir söz bile söyleyemedim.
Kaybetmekten korktuğum için, seni.
Kendime bir dilek tuttum sadece,
Seninle bir gün de, belki de ömür boyu.
Sevmen dileğimle...

Oysa nasılda başlamıştı, kendiliğinden her şey.
Gözlerimizle çalıp, sözlerimizle söylemeyi.
Kaybettiğin zaman anlıyorsun gidişlerini,
Sessiz sesiz.
Hep aynı şarkının nakaratını söylüyorsun,
Habersiz.
Kapattım kapılarını, gidebilirsin bensiz.

Vakti geldiğinde elbet de, döneceksin.
Kalır mı sanırsın ben, dönünce öğreneceksin.
Sevgisiz ruhun bedelini elbet de ödeyeceksin.
Anlarsın ki, elbet gittiğin günden o günleri.
Geriye getiremeyip dönemeyeceğini.

Oysa bir gülüşüne sığdırmıştım kendimi.
Ne güzel dileklerimle besledim seni, sevgimizi.
Bıraktım artık o kocaman maziyi.
Bıraktım o neşeli gülüşlerini... ( DeN!Z )