3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1075
Okunma
Tarumar ederken zamanı
yalnızlık üzerime üşüştü.
an durdu, ben gittim...
ölümüyüm ne!
Tam;
üç bin yıl önceydi.
doğuyordum güneşe...
aynı anda
ölüyordum geceye.
işte
bu kargaşada
sesleniyordum;
Ben;
her yerindeyim her yerin.
ve
bazen hiçbiryerdeyim.
yine de
her yerdeyken
hiç bir yerde gezinirim.
yersizim...
Ben;
herkes olurum
hiçkimseyken.
bazen
hiçkimsenin içinde herkes olurken,
herkeste hiçkimseyim ben.
kimliksizim...
Belki de ben;
özündeyken özümün
hiçkimsesiyim kendimin
ve yahut
hiçbiryerde her şeyi
her yerde hiçbirşeyiyim...
Yılmaz Helimergin
Cevap Yaz