EMEKÇİNİN ŞİİRİ

Yıl 1990 
Bir gece yarısı 
Aylardan nisan mı mayıs mı bilmem 
Bilmem hangi zamandı 
Zamansız bir zaman 
Zifiri duman 
Etraf serapa sis 
Göz gözü görmüyor 
Ayak bastığı yeri 
Toprak batıyor saça 
Ve bilmem kimin canı 
Bilmem kimin elinde 
Kaça alınır 
Satılır kaça 


İşte böyle bir mahşer 
Sabah erken 
Eve dönerken 
Pürtelâş ayrılıp 
Koş babam koş 
Mahşere kadar 
Çalış babam çalış 
Akşama kadar 
Sanki gidilecek yol var 
Ta şama kadar 
Anandan içtiğin süt 
Burnundan gelene kadar 
Yediğin yemek içtiği su 
Zehir olur 
Ah bu makine sesleri 
Tangır tangır tıngır 
trak tak tak 
takırrrrrt 
ve sonra kalın enseli 
Suratı asık 
Kolları basık 
Havuç burunlu 
Nemrut dudaklı 
Adam 
Şey yani şu bizim patron 
Adam demeye bin şahit ister 
Matbaacı şu meşhur Babıali’de 
Adı hacıya çıkmış bir nadide(I) 
İken 
Bir dakika dur durak yok 
Biz böyle hürriyetten mahrum 

Mahkûmuz esarete 
Gün 24 saat 
Çalış babam çalış 
Havasız susuz güneşsiz 
Yaşamaya 
Ve bir it gibi 
Bir çöplükte 
Kör bir kloşunla serilip yere 
Ölmeye alışmışken 
O mahut patron 
Bakışı bir kara 
Zavallı maskara 
İken 
Onu biz 
İnce ve zayıf 
Kaburga kemiklerimiz 
Ve daha nice zırt pırtlarımızla 
Yedir mil içir mil palazlandırmışız 
Ve emsalsiz gayret ve bindir mihnet içinde 
O bizi gün 24 saat 48 olsa 
48 ini birden kendisine vermemizi 
Yoksa acından gebermemizi ister 
İster ha 
Mal onun değil mi? 
Mülk onun 
Can onun 
Can dediğe de nedir ki 
Topu kaça alınır 
Satılır kaça 
Ne Gogol okur 
Ne Ölü Canlar’ı bilir 
Ona ölü canlar değil 
Kanlı canlı insanlar gerek 
Her biri taşı sıksa 
Suyunu çıkaracak civanlar gerek 
O hepsini beş kuruşa satın almış 
Ciğerleri beş para etmez bir adam olarak 
Ve de eski bir limon gibi 
Ortasından ikiye kesip 
Suyunu sıkmış 
Posasını da fırlatıp atmıştır

Ahmet Kemal