Ne yüzyıllar geçmiş uykular da
Bak terin akıyor, soğumamış daha
Yat aydınım sen de yat
Oysa gereksinim duyduğumuz
Bir yudum sudur hayat

Ki söz de mangalda kül bırakmayan biz
Yaktık kül eyledik rant için ormanları
İntikam diye arabaları
Tehlike diye kitapları
Farklı düşünen canları
Bıraktık ateşler içinde

Ve ateşler küle dönmeli
Yer çekimi yaratılmış iyi ki
Küller toprağa düşmeli
Küller potasa
Potas çiçeklere
Yediveren güllere dönüşmeli

Sulanmış sansürlü kafalar yerine
Su vermek gerek gülün yeşereceği yere
Su vermek yangına
Su vermek küllenmiş toprağa
Dudakları kurumasın diye hayatın
Hasret bırakmamak için bir yudum suya

Karnımız tok laf ebeliğine
Sözle özün ilişkisi kopuk
İlmek atılacak cinsten de değil bu sökükler
Yama da tutmaz
Çıplak kalan kural tanımazlık
Aymazlık ta değil aslında
Tahammülsüzlük
Hoşgörüsüzlük

Marifet sanki hayatı karartmak
Çamur atmak aykırı görüntülere
Hoşlanmamak muhalif seslerden
Özgürlük adını vermek tenekeden dikili ağaca
Fotosentez yapacağına inanmak
Plastik yaprakların
Tam bizlik

Yüzyıl geçmiş olsa da üstünden
Misafir bile alamadık
Sığdıramadık ham kafalara
Sahi merak eden yok mu
Nasıl bir şey
Akıldan geçeni yazmak, yazabilmek
Nasıl bir duygudur ki tadamadığımız
Sansürsüz hayat