Bir sonbahar şarkısını dinlerken,
İsmini anan dudaklarımı kanatıyorum.
Gidişini yalnızlığımda demlerken,
Yüreğini son kez " gözyaşlarımda " yakıyorum.

Karanlık duvarlar yoldaşım,
Yalnızlığın arkadaşım oldu yokluğunda.
Yaralarımı " günahlarınla " sarıp
Sen diye taşlara sarıldım hasretin zindanında.
Şimdi, yokluğun kanıyor başucumda.
Sebebi nedir suskunluğunun ?
Çaresi ölümüm müdür yokluğunun ?
Kelimeleri ezip susma ne olur.


Bir yudum sevgiydi senden istediğim.
Koca bir denizi ayak uçlarımı sermeni değil;
Bir avuç gülüşünü istedim yaralarıma.
Gökteki tüm yıldızları gözlerime çizmeni değil;
Gözlerindeki ışığı diledim karanlıklarıma.
Şimdi dudaklarıma kilit vurup
Yamalı kalbimle kör yalnızlığına uzanıyorum.

Bir gün hüzünlü yüreğimi merak edersen,
İbrahim gibi ateşleri bedenime giydirip
Günahlarına yanıyor bulacaksın beni.
Ve közlenmiş bedenimle güller öreceğim saçlarına.
Bir gün ıslak gözlerimi özlersen,
Eyyup gibi ıslak duaları yüreğimeezberletip
Yamalı kalbimle yaralarını siliyor bulacaksın beni.

Unutma ki;
Gözlerin benim Cennetimdi.
Gitsen de ben hala gözlerini soluyorum.
Yokluğun kanatsa da beni,
Yamalı kalbimle sensizlikte bile seviyorum seni.

24.08.2006

İsmail Sarıgene