KİMSESİZ
Salkım salkım gri uzak bulutlar
Her saat her an semadan geçer
Mavinin beyazın en koyu hali
Yeşerdi bu ilk bahar umutlarım
Turna sesleri uzaktan uzaktan
Susarlar konarlar mı el sallasam
Güzel kaval sesi annemin ninnisi
Duydukça büyüleniyorum şimdi
Bir taşı sıkıyor küçük avuçlarım
Asude yıldızlarla süslü gök yüzü
Dağ rüzgarına bırakıyor yalnızlığı
Yokuşu zorlayan matem adımları
Çocuğum anlamasam da yüzü hisli
Dinlememişler neşeli türküler sanki
Bir sabah Erzurum radyosundan
Akşam rüzgarı annemin eli gibi
Okşarken uyusam saçlarımın telini
Maviliklerden geçti güzel bu hayat
Bir oyun sonrası beden ter ve kirli
Gün sıcak yakarken bozkırın ortasını
Soyunsa da bedenimiz güne karşı
Bu hasis rüzgar üşütür bedenimi
Güz gelince mi biter hayatlar burada
Yeri göğü sevmen için bir mana gerek
Ay doğunca gündoğunca mı göçersin
Yaşamış kederli ölülerin hatıralarına
Bir ağaca tünemiş kuş yüreği sesiz
Bu gök altı şamata kaldık kimsesiz