//
.
.
.


teni
kırıştıkça,
kısırlaştıkça toprağın
betonlaşıyor, tenhalaşıyor duygular
ve şehre doluştukça kokuşuyor bildiğin insan yalnızlıkları

ben
yağmur değilim
ellerim nadas, ellerimde açmıyor inadına yaz
adı unutulmuş, isyanı susturulmuş dudak rıhtımıyım
haydi sıkıca tut, tut ellerimden gidelim, gidelim artık bu şehirden

ne
duruyorsun
niye sokulmuyor, niye dokunmuyorsun hala
dünün üzerine çarpı atarak yarına hiç doğmayacakmış gibi bakarak
ve ruhuma tüm çıplaklığımla bedenimi katarak tam karşındayım dokun

bir
tutam
dilsiz yeminim esaretime
haydi tutuşsun, tutuşsun gölgesine artık karanlık... ve sen,
limanlarıma inat demir al, yelken ol bize hem bırak denizini bulsun mavi

hem
kaç işlemdir,
kaç hüzündür ki ayrılık
bütün artılar senken, eksilen neden hep ben neden
olsun, sen yinede ne günümden ne de şiirlerimden eksilme hep ol, ol sevgili…

.
.
.
//

ilhanaşıcıekimikibinyirmi