Çok katlı
bir yanlızlığın
düz ve kurallı
bir ifadeyle
çok katı
yalnızlığın
yalnış
ya da
daha
dürüst
bir türkçeyle
yanlış
hatırlamıyorsam
henüz
yirmi beşinci
katından
kendini
uzaya
bıraktı
umuyordu ki
dünya dışı
bir koloni
üst bir akıl için
kokuşmuş
bedeninde
deneyler
yapacak
ve onu
tekrar
hayata
döndürecekti
gözlerini
açtığı
yer
evrenin
tüm
yaratıkları için
gülme eyleminin
ortak
özellik olduğu
bir yer olacaktı
sanki bir film
için
kurgulanmış
bu rüyanın
kar saflığında olan
dekorlarından
ilk defa
deterjan
kokmayan
beyaz çarşaflar
uçuşacaktı
ellerini
güzel
fakat
hatırlanmaz
yüzlü
unisex
insan türüne
doğru uzattığında
bir rüya kadar
yakın olduğu
bu yaşam
yeri
hissedilmez
bir yara
açacaktı
betonun
üzerine
yayılmış
sulu
gazeteden
kırmızıya
eğer
kanatların
yoksa
bir kez
uçarsın...



İlker ÖZDEMİR