//
.
.
.

çocuktum
ta ki içimdeki çocuk vuruluna kadar..

uçurtması olmayan bir iptim kendimce
karıştım önce aklıma sonra saklıma

mülteci kimliğim
bir ölüm bile etmese de
bir ömre sığacak kadar hiçliğimin izini sürdüm

suskunluğuma sus,
dağ bakışlı gururuma da nicedir pus oldum

neyleyim
ben böyleyim

maviyi öğrettiğim tüm kuşlar zamanla dost olsa da bana
z/amansızdı göğsümden göç edişleri

çocuktum
karamelli süt kokardı ağzım çok ça
kağıttan kayıklar yüzdürürdüm
o dalgalı okyanus kokan saçlarımda

ta ki gökkuşağım
yorgun bir fahişenin köşesi kırık aynasında solana kadar

izbe caddelerimin tavanında asılı çocukluğum

küf kokan nefesime dur diyemedim
olmadı
ki
artık güneşte yağmıyor kirpiklerime

neyleyim
ben böyleyim.

beni arasanız
bu kalabalığında sessiz
tıp ki benim gibi kimsesiz caddelerimin tavanına bakın
göreceksiniz
orada asılı çocukluğumu


.
.
.
//


ilhanaşıcıağustosikibinonbeş