Ne yazmak istediğimi bilmeden açtım bu defteri
Neden elime aldım bunca zaman sonra bu mahberi
Olmadan herhangi bir uyak herhangi bir hece
Yazdırıyor bu kalem sen diye birkaç satır tümce

Aylar yılı peşinden getirdiği gece aklındaydı yaşadığı her minik duygu bile
Belkide ondandır geceleri yazması bütün aklındakilerle
Bilse de her geçen gece ona daha fazla imkansız olduğunu
Bilmezsin ki neler denedi öğrenebilmek için imkansız olanı untumanın imaksız olduğunu

Var demek ki onun için halen çaresi kalmamış bir fakirin ümidi
En başta olsaydı elinde erkenden tanıma fırsatı elbet o da isterdi
Kiminin eline sunuluyor altın tepsiyle göremediği açalya çiçeği
Kimi de istiyor ondan tek bir tebessüm yakalayabilmeği

Görüyorken böyle bir eşitsizliği tek çare bekledi senden teklifine eveti
Yine bilmezsin ki o kütüphanenin onun için ne anlam ifade ettiğini
Arada giremeği halde önünde penceresini uzun uzun seyrettiği
Merdivenlerinde oturup unutmak istediği mazideki keşkeleri

Ardından yol dönüşü uğradığı derhane ve parkı
Onun seyettiğinden bi’haber orada salıncakta sallanışın
Doyumsuz bir manzaraya dalmaktı onun için
Tek bir farkla, sadece 5 dakikası vardı



Bir gün yakın bir arkadaşım kütüphanede yanında oturan kız için bir şiir yazmıştı
O, ara vermek için masadan ayrıldığında masasının gözüyle okuyabileceği bir köşesine koydu şiirini
Epey de yazmıştı, ben ona kızın fark edemeyebileceğini böylece boşa gidebileceğini söylemiştim
Oysaki onun için önemli olan kızın şiiri okumasından çok o birkaç saatte ona yaşattığı hissiyatı kaleme alabilmesiydi...


:)