Senden önce;
İsmim kadar yalnız,yaşamım kadar kalabalıktım...
Hülyalarım çıplak,gülüşlerimse yavandı.
Kalbimde en acımasız girdapların hallerini yaşarken,
Bakışlarım donuk,gözlerimin altı siyahtı..
Ve sen yoktun!
Şiirlerimde öznem yoktu..
Sağır kalan sevdamın köklerini söktüm senelerce..
Ellerim titrek,bedenim yorgun;
Susuz kalmış dudaklarımda yaralıydı gülüşlerim.
Sensiz geçen senelerimde,kırık aynalara özenerek
Kırdım yaşama direnci olmayan benliğimi..
Kazandıklarımı görmezden gelerek
Yüzleştim renksizliğimle.
Yüreğimden kalemime sızarken öznesizliğim;
Sen yoktun!
Sonra sen geldin;
Yeniden yeşerdi kurumuş çiçeklerim
Uçurum kenarlarında hayata gülümsemeyi öğrendim
Susmalarım bitti,yaşadığımı farkettim.
Artık sen ve ben yok cümlelerimde
Her cümle biz diye başlayacak dizelerimde...
Gelişinde filizlenmiş nice kök var
Coşkuyla koştuğum sen kokan yamaçlarımda
Yerlerde ezilerek can veren ,
Kelebeklerimin izi yok artık
Saldım kahkahamı kör boşluklara..
Susarak yazdığım her kelime sanadır artık
Bundan sonra;
Sen , benim öznemde sesli harfim,
Şairliğime anlamsın.....

HAZAN YAPRAĞI 20.08.2008