Y’den

Her nefesinde biraz daha tükenirken hayalleri
Ölü dilleri okumayı öğrendi
Ne maymunum ne adem
Ne Tanrıyım ne insan diye fısıldarken

Yârim ben aşık olunacak kişi değilim
Beni geride bıraktım demeyi de yediremedi kendine
Ve kendi kanını yalamaya başladı karanlık bir mağarada
Ölüm uykusuna yattığı aynı mağarada ölümsüz rüyalar görüyordu
Oysa her geçen an biraz daha ölüyordu

Uyandığında sahte bir cennette gibi
Yıkanıyordu kevser sularıyla
Dalları yere bakan ağacın meyvelerini dişlerken
Ademi nice sorduysa da kimse yerini söyleyemedi
Soracakları vardı Ademe

Madem yalnızım dedi bıkınca cennetten
Yola çıktı cehenneme doğru
Yolda nice eğlencelere katıldı
Sınırını gördüğünde
Tülleri üfledi ve kendini uçurumdan aşağıya bıraktı
Ve hala dibini bulamadı cehennemin

Tanrı bu kadar düşmemeli diye haykırırken
Cehennem bu kadar dipsiz olamazdı diye yakınıyordu
Maymunların ızdırap sesleri parçalarken zihnini
Ademin cehennemden gelen mesajıyla sevindi
Sonunda yalnızlığı bitecekti

Cehennemden de sıkılacağı günü beklerken
Sırada Arafın davetine icabet vardı
Ademle vedalaştı
Tanrıyla yeniden yola çıktı

Yârim ben aşık olunacak kişi değilim
Beni geride bıraktım demeyi de yediremedi kendine
Ve kendi kanını yalamaya başladı karanlık bir mağarada
Ölüm uykusuna yattığı aynı mağarada ölümsüz rüyalar görüyordu
Oysa her geçen an biraz daha ölüyordu
Yârim ben aşık olunacak kişi değilim diye sayıklamaya başladı yeniden