YAHYA ÇAVUŞ’UN ADAMLARI 


Topları yoktu 
tüfekleri yoktu 
bombaları yoktu 
yalnızca yüreklerinde 
kor ateş gibi yanan 
yandıkça yalazlanan 
imanları vardı 
inanıyorlardı 
inanmak ne kelime 
baştan ayağa inanç kesilmişlerdi 
inanıyorsanız üstünsünüz buyruğuna 
iman etmiştiler 

Sanki kan kemik ve etten ibaret değildiler 
baştan başa iman 
baştan başa aşk 
baştan başa kuvvet kesilmiştiler 
som inanç som düşünce som ateştiler 
yüreklerinde volkanlar kaynıyordu 
lav püskürtüyordu her yere 

Düşman çaresizdi 
top tüfek işlemiyordu ateşten göğüslere 
mermi işlemiyordu alevden nefeslere 
onların kalplerindeki iman 
yakıp yıkıyordu her yeri 
ateş gibi parlıyordu gözleri 
Türk askerinin 

Düşman askeri 
korkuyordu atıyordu silahını
kaçıyordu sırtını dönerek gerisin geriye 
kaçıyordu ardına bakmadan 
komutanlarının ikazına kulak asmadan 
ölümden öteye ölüm yok diye 
bile bile ölüme gidilmez diyerek 



Yahya Çavuş’un adamları 80 kişiydiler 
57. Alay’ın şanlı kahramanları 
80 kişiye iki tüfek düşüyordu 
ne başka silahları vardı ne bir şey 
bir de mangal gibi yürekleri vardı 
ateş gibiydiler 
gözleri çakmak çakmaktı 
ne topları ne tüfekleri vardı 
mangal gibi yürekleri vardı 
ateş gibi gözleri 
gözleri çakmaktı 
ateşten ok gibi atıldılar 
düşman üstüne 
bir mızrak gibi 
fırlayarak ileri 
saplandılar düşman böğrüne bir mızrak gibi 

Düşmanın topu tüfeği vardı 
ama yüreği yoktu 
korkuyorlardı ölmekten 
dehşete düşüyorlardı 
ölme ihtimalinden bile 

Deri dönememekten 
dehşete düşüyorlardı 
tir tir titriyorlardı korkularından 
korkuyorlardı 
gitmekten ama bir daha geri dönmemekten 
kaçıyorlardı 
ardlarına bakmıyorlardı 
ardlarına bakmadan kaçıyorlardı 
azrailden kaçar gibi kaçıyorlardı 
en ufak bir gürültüden korkuyorlardı 
ödleri kopuyordu 

korkaktılar 
yüreksizdiler 
kadın kılıklı erkektiler 
adlarından başka erkeklikleri yoktu 

ürküyorlardı 
kendi gölgelerinden bile 
korkuyorlardı nefes almaktan 
ürküyorlardı 
her an ölümle burun buruna gelmekten 
korkuyorlardı ölümüne korkuyorlardı 

Oysa Türk askerinde korkudan en ufak bir eser yoktu
ürkmüyorlardu 
hiç bir şeyden 
ölümden perva etmiyorlardı
ölüme aşkla koşuyorlardu 


Yarışıyorlardı Türk askerleri 
cennete girercesine 
ölümden korkmak her an ölmektir diyorlardı 
ölmek sevgiliye kavuşmaktır diyorlardı 
savaşıyorlardı Azrail’e bir an önce kucak açmak için
yarışıyorlardı cennete bir an önce kavuşmak için  
yarışıyorlardı cennete girmek için 
yarışıyorlardı Allah’a ulaşmak için 
yarışıyorLar ve savaşıyorlardı
savuşuyorlardı bir bir aramızdan 
yarışıyorlardı vuruşmak için 
göğüs göğüse savaşıyorlardı 

gökyüzüne ulaşıyorlardı
yüce ALLAH’a kavuşuyorlardı 


ahmet KEMAL