Gül Kokulu Bu Mendil

Ölümü hatırlatıyor bu mendil
Gül kokulu bu mendil

Gül kokulu bu mendil
Elindeki mendil gül kokuyor...
Ölümü saygıyla karşılıyor kadın:
Kapıdan gel ölüm
Pencereden gel ölüm
Sana engel mi duvarlar
Sana engel mi var..."
Gül kokulu mendil kalacak kadından geriye

Ölümü hatırlatıyor bu mendil
Ölüm güldür bilmeyen yok buralarda...
Yaşlı bir kadın yatakta
Gözleri soluk yapraklar gibi
Eylül rüzğarlarıdır esen bu evde
Aynaya yansıyan hüzün gece boyu
Ölüm kapıda belli

Ölüm saygıyla karşılanıyor
Ölüm zikirlerle karşılanıyor
Bir gül yatıyor yatakta
Eli duada dili zikirde
Yattığı yatak gül kokuyor...

Ölümü hatırlatıyor bu oda
Pencereden hayat dolmuyor odaya
Çocuk sesleriyle,kuş sesleriyle
Bir fırtınayı atlatma kaygısı var içerde
Çocuklar ağlıyor "annemiz ölecek "diyorlar
Bu gül solacak belli

Hatırlatacaktır ölümü
Kadının seccadesi gül
Tesbihi bir demet gül...
Bir gül ömür bitecek belli
Kerpiç ev artık o gülleri hatırlatacak sadece
Bakıldıkça ölümdür hatırlanacak
Kerpiç ev günlerce gül gibi koklanacak
Kerpiç evin duvarlarında şimdi sessizlik ...
Yetim kalacak gibi eşyalarda bir telaş var
Bu mendilde saklanan göz yaşı değil incilerdir
Düğümlenirken bohçası bir ömrün
Çözülürken kıyıda geminin ipleri

Ölümü hatırlatıyor bu kerpiç ev
Kerpiç ev ve kederli koca ağlıyor
Eski güllerin nehridir akan yanaklardan süzülüp
Döner-döner boynu bükük bir çift göz
Dertler açar duvarlara
Kim demiş duvarların dili yok…

Ölümü hatırlatıyor bu kerpiç ev
Ve o kerpiç ev gül artık
Yoldan gelip geçene haykırır ölümü...
Bir mendil gül kokulu haykırır ölümü
Kalpler ağlar
Duvarlar ağlar
Büyürken mezarda bir selvi

Ve bir sevgi baharından
kala kala geride tek gül kokulu mendil kalacak…
O kederli kocaya
Büyürken mezarda bir selvi

Ölümü hatırlatıyor bu mendil
Gül kokulu bu mendil koklanacak şimdi
Elden düşmeyecek hiç...