Binmişiz otobüse, çıkmışız yolculuğa
Coşarız her durakta, koşarız mutluluğa;
Yeter ki biraz olsun, az ya da çok fark etmez
Yürekten dileyenler arzusunu terk etmez...

Olmaz gerçek saâdet salt pulla ve parayla
Gelmez hakikî bahar bir çiçekle mavalla;
İzâfidir tanımı mutluluğun aslında
Yakalamak isteyen yanlış yapmaz faslında...

Verir gönlüne göre kanaatkârın Allah
Halk edilince sebep bulur dârdaki felâh;
Elbet vardır hakkımız mutlu olmaya biraz
Mutluluk otobüsü seyrüseferde tam gaz...

İnmek istesen bile bazen bu mümkün olmaz
Mutluluk durağında her umduğun bulunmaz;
Varsın, az eksik olsun, yeğdir hiç olmamaktan
Huzur bulamaz asla kaçınan paylaşmaktan...

Yoktur mutlak formülü, dâim kullan aklını
Döndür fırsat bulunca mutluluğun çarkını;
Düşmanıdır mutlunun, hiç unutma, en mutlu
Kılsın herkesi Allah iyimser ve umutlu...

(Adana, 2006)