Yalnızlığın demir parmaklarındayım
Hasreti prangalar oluyor dostum
onsuz giden sayısız geceler
Şimdi yüreğimi sızlatıyor dostum...

Oysaki yanımda olmalıydı
ve paylaşmalıydık acılarımızı
Artık hüznü demliyorum karanlıkta
Yarsız içilmiyor be dostum...

Saat 12ye çoktan geldi bile
Rüzgar düşlerimi paramparça etti
Yalnızım,çaresizim,üşüyorum olmuyor yapamıyorum
Derdimi kimseye diyemiyorum dostum...

Hani vardı ya nazlı yarim
Gül cemalim
Bıraktı bu şehri üzerime yıkarak
Umutlarım yok oldu dostum...

Ne derin sızıymış bomboş kalmak
Gözlerim dalar gider saatlerce
yıldızlar kaybolur sonra uyanırım
Güneşli sabahlara çıkamıyorum dostum...

Karmakarışık duygulardayım
Ne yolum belli ne sonum
Ayrılık dolu kervanlardayım
Barınacak bir yer bulamadım dostum...

Çöl kumları gibi çoktur feryadım
Gayrı anılardan başka yok tesellim
Bilir misin yeni doğmuş çocuk gibiyim
Ağlamaktan an gülmeyi unuttum dostum...

Yıkık kentin şairi