Baba derlerdi
saçları uzamış üst baş pejmürde
öncesinde devlet memuruymuş
karısı boynuzlayınca
aklını kaçırmış
kimseye zararı yoktu yine de beynini yerlerdi...

Biz çocuktuk
mahallenin ağabeyleri kızdırırlardı
çürük yumurta domates atarlardı
sadece kızardı
’’Allah var, baba yapmayın.’’ derdi
bizim ruhsuzlar duymazlardı
benimse yüreğim burkulur ruhum parçalanırdı
ama mutlaka duyanlar vardı
onlar anlamazlardı...

Para versen de almazdı
köprü altlarında
telefon kulübelerinde yatar
biz sıcak evlerimizde terlerken
bilirim ki o kış günü donardı
onu gördükçe yüreğim kanar ha kanardı...

Baba derlerdi
’’Anlat anlat ne oldu sana?’’
sadece susar ve dinlerdi
bazen kendi kendine konuşur
kendi kendine gülerdi
meczup dediler ona
bilmezdik ne yer ne içerdi...

Baba çekti gitti sessizce seneler önce
belki de rahat edecek ahiret yurdunda gönlünce...


Ahmet ZEYTİNCİ