Kainatta nokta olan dünyada...
Geçici, boş şeyler anıyor insan.
Gül sanılıp sonra solan dünyada...
Ekmeği zehire banıyor insan.

Çıkar kokar üç, beş kelime dese,
İster ki rüzgar hep kendine ese,
Arık yapıdayken dağları yese...
Ne doyuyor, ne de kanıyor insan.

Bal diye bardağa doldurdun irin !
Cihanı kapladı garezin, kirin !
Vahşet sana neden geliyor şirin... ?
Bak dört bir tarafın kanıyor insan.

Burda bir kaç dakka yürüyecekken,
Kader malum yere sürüyecekken,
Üstünü topraklar bürüyecekken...
Kendini bakiyim sanıyor insan.

Yeyip içtiğinden ağlanmış lakin !
Hiç düşünmemesi sağlanmış lakin !
Dünyaya zincirle bağlanmış lakin...
Ahreti ne kadar tanıyor insan.

Kan ve göz yaşıyla atınca paraf...
Kaldığın yer oldu o yüzden araf.
Cumali olmazlar iyiden taraf...
Od düştü her yana: yanıyor insan.