Duyduğumda sol yanımın sızladığı
Söylediğimde dudaklarımın titrediği
Tek kelimedir Anne..
Şerh düştüm bu gün yine
Temmuz’un beşine


Güneşin şuası yakarken evreni
Benimkisi söğüt dalında
Yaprağın yalnızlığı Anne..
Yirmi yıldır hep içimde saklı
Seninle ölen o çocuk
Şımarmayıda unuttu gülmeyide
Üç vakte kadar kavuşmayı beklerken
Her güne yenisini ekledim
İçimdeki feveran nehirleri
Sözcüklere bağladım
Ne kadar taşırlar Allah bilir

Senin yokluğunda
Büyüdüğümü anladım Anne..
Ne saçımı okşayacak bir el
Nede başımı koyacak bir diz var
Anneler ölmeden büyümezmiş çocuklar
Hem yarenim hem şahidim oldu
Göz yaşlarımı biriktirdiğim rahle
Birde avunduğum şiirlerim
Kalemim zaten hep sergüzeşt
Dualarım hep saklı
Maneviyatım Hakka amade
Bedenim ölüme en hazır fani

Sen gittiğinde
Sol yanıma batan kıymık
Koca çınar oldu Anne..
Gülerken ağlamayı öğrendim
Göz yaşlarımı içime akıtırken
Rüzgarın tınısına boca ettim
Salkım saçak günleri
Sarıldığımda aldığım kokunu
Sensiz geçen gecelere yükledim
Mümkün mü güllerin sen gibi kokması
Hasrete gebeyim artık
Özlemin şafağında öksüz
Uçuşan vaveyla duygularım
Bir gün dinecekse hasretim
Son gözyaşım düşmeden toprağa
Gözlerim bu gün solsun
Ruhun şad mekanın cennet olsun
Anne..

Sadık KARADEMİR