Anneannem gülümsüyordu...
Sokağın başında oturduğu tabureden...
İncecik dudakları,
Ve masmavi deniz edalı gözleriyle...
Yüzündeki kırışıklıklar,yol yapmış gibiydi geçmişe...
Bembeyaz saçları kınaya boyanmıştı...
Örgülüydü,parlıyordu güneşe kırmızı kırmızı..
Otuzlu yıllardan kalma anılarını anlatıyordu,
Merakla,gözlerinin içine bakıp,onu dinleyen çocuklara...
Koca asırı bırakmıştı geride ömründen...
Dalıp dalıp keşkelere gidiyordu bazen gözleri...
Vicdan muhasebesi yapıyor gibiydi uzun uzun...
Ölüme dayanmıştı artık merdiven,
Adım adım çıkıyordu basamakları...
Ve şimdi bir toprak parçası...
Hayatı güzelde yaşasan,
Anlamsız,boşta yaşasan,ömür tükeniyor işte...
Gülümseyerek gidebilmektir,güzel olan bu dünyadan...
Hep gül,üzülme anneanne...
Benim sonumda senin yattığın topraklarda bitiyor...
Bir elim sende,mavi gözlüm.......

Senin de sevgin hiç bitmesin güzel gönlünde. Büyüklerini böyle güzel bir şiirle yâdeden güzel şiirinin ve yazan yüreğin önünde saygıyla eğiliyorum. Büyüklerini bilen, Yaratanını bilir. Allah rahmetiyle rızıklandırsın ebedi alemde. Sevgilerimi bırakıyorum sayfanıza.