KÖK CILIZLIĞI

Boş sokaklarda taşları aşındırdığım dünya.
Sabaha kadar iç dökümlerini kustuğum sokaklar.
Ağlatıyor beni gece yarısı

Bir kaşık suyla beni boğacak olan zamanlar.
Hırsın ilmeğinde beni nefessiz bırakan insanlar.
Ne boktan bir yaşamın sarmalları.

Küreğin sapıyla yüreğimin ortasına vuran kader.
Zerzevat kelimeleri toplayıp önüme atan dozer.
İçsesimin kopmuş kayışı.

Israrla omzuma yük gibi binen anlamsızlıklar.
Manzarasında yeşilin saklandığı avare dolanışlar.
Faytonların şu yorgun atları.

Ağzıma sıçmaya zevk alan edepsiz galaksi.
Hayallerimi acıyla miks eden karamsarlık püresi.
Beynim git gide parçalı.

Suratıma bakmaya utanmayan yalanlar.
Karşımda sahte yüzleriyle ağlayanlar.
İnsanlar garip şırfıntı.

Bence kaybedenlerin olmalı bir artısı.
Çünkü bıktım !
Bıkmak nedir bilir misiniz ?
Koşmaya can atan ağaçların kök cılızlığı.

ARZU GÜNAL /18.6.2020