3
Yorum
16
Beğeni
5,0
Puan
1464
Okunma
Ben hep!
Kafese hapsedilmiş serçenin
Mavi gökyüzünü özlediği gibi özledim
Biraz da umut biriktirip
Yıldızları izledim
Sonra;
Alıcı kuşlarla baş etmeyi
Fırtınalara karşı kanat çırpmayı
Yaşamayı öğrendim
Güz geldi
Hüznü satırlara dizdim
Kışın
Düşler kurdum baharın gıyabında
Hayatı öğrendim
Lâkin tutamadım ucundan kayan zamanın
İnsanlar gördüm
Kimi, kanat takmış kibirden
Kimi, ruhunu kiraya vermiş umut tacirlerine
Kimisi terini katık etmiş öpüp başına koyduğu ekmeğe
Sevmeyi, sevilmeyi
Acıyı, tatlıyı
Her şeyi yerli yerinde tattım
Okumayı öğrendim
Sonra;
Yazıp çizmeyi
Bir de sevmeyi!
Ömrümce çok şey öğrendim
Ama en çok ta;
HADDİMİ BİLMEYİ...
Ahmet MORAN
5.0
100% (11)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz