Şaşırdı dünyada ne kâr eylesin,
Yitirmiş aklımı ne ar eylesin.
Dinleyeni yok ki; kime ne desin?
Dinlerseniz buyrun size söylesin.

Berber oldum geldi kelin birisi,
Şapkasın kaldırdım koptu derisi,
Bitmemişti henüz tıraşının yarısı,
Kafasını tuttu gitti bilmem ne yani.

İmam oldum, çokça namaz kıldırdım,
Yata kalka insanları yıldırdım,
Namazdayken cemaati güldürdüm,
Müftü geldi attı beni dışari.

Dalgıç oldum, dalamadım derine,
Garson oldum dedim düştüm yerime,
Çorba döktüm, sosyetenin birine,
Ne garsonluk kaldı, ne de müşteri.

Modacıyken kombin yapmak belledim,
İlk ölçüde göğüs, kalça elledim,
Heyecandan kocasıymış görmedim,
Silah çekti, zor kurtardım canımi.

Kadın oldum, bir ayyaşla evlendim,
İlk gecede meşe ile kavlandım,
Aşçı oldum, tavlandıkça tavlandım.
Doktorlar ur dedi attı neşteri.

Kalaycıyken kalayladım kapları,
Hep kırıldı tavaların sapları,
İlk kalayda düşüverdi dipleri,
Bu da bitti, olmadı bir yarari.

Kuyumcuyken, epey servet eyledim,
Sevincimden her sorana söyledim,
Muradı yok gene hata eyledim,
Dolandırdı, kaçtı adi serseri.

Şoförlükte kırmızıda da geçtim,
Direksiyondayken her zaman içtim,
Kazancı bırakta, canımdan geçtim,
Görmedim ki hayatımda bahari.

Çoban oldum, gezemedim dağları,
Balıkçıyken, çekemedim ağları,
Otacıyken hep öldürdüm sağları,
Firar ettim, üç yıl gezdim firari.

Çöpçü oldum, çöpü camdan attırdım,
Bakkal oldum, pahalı mal sattırdım,
Sattığım her mala hile kattırdım,
Ne yaptıysam olmadı bir yarari,
Müebbete, temyiz verdi karari.

Haktankaçmaz der ki:
Dürüstçe, sebatla, çalışsa herkes,
Ne bahtsızlık kalır, ne de nahoş ses.

(VAVEYLA adlı şiir kitabımdan alıntı)
Abdullah HAKTANKAÇMAZ