Dost kalemler ile yazdığımız bir dize gül,i destan

"KALMAMIŞ

Divane gönlümüz gamdan yoruldu
Muhabbet bağının gülü kalmamış
Bahar geçirdik sular duruldu
Çoşkun akıp giden seli kalmamış
Kalem’i nur

Ayrılık ekmeğim gurbet yurdum da,
Unutmadım bir gün kırk yıl durdum da,
Selamı vermese gönül kordum da,
Ağzında bir tatlı dili kalmamış.
Harun’i

Gönül kuşu diyar diyar uçuyor
Suna gibi kanat çırpıp açıyor
Yar dediğim yılın yılın kaçıyor
Gülüp eğlenecek halı kalmamış
Şahini.

Gurbet cehennemden bir parça kordur
Tarifi imkansız acısı zordur
Gönül dağlarının başları kardır
Alıp götürecek yeli kalmamış
Kalem’i nur

Gece gündüz ırgat olup çalıştım,
Kırk yıl kamçı yedim yedim alıştım,
Baharı yazımı ayla bölüştüm,
Takvimler kaybolmuş yılı kalmamış
Harun’i

Şu gurbete giden gelmez dediler
Dost bağının gülü solmaz dediler
Hakkın aşıkları ölmez dediler
Muhabbetin başka yolu kalmamış
Şahin’i

Kalem’inur geçip giderim serden
Israfil canımı üflese surdan
Gönül geçmez candan vefalı yardan
Aşk yoksa kovanın balı kalmamış
Kalem’i nur

Sinsi sinsi simsar gördüm çoklar,
O seyri gezenler ortada yoklar,
Ben bağırdımmıydı delinir gökler,
Baktımda ben gibi deli kalmamış.
Harun’i

Git gide uzuyor gurbet yolları
Bağrımda esiyor hasret yelleri
Bizim vatan gibi kokmaz gülleri
Bülbülün konacak dalı kalmamış
Şahin’i

Gül dikende biter taktirin eli
Binbir esma söyler bülün dili
Kırılmış gönlümün kanadı kolu
Hazan olmuş bağı gülü kalmamış
Kalem’i nur

Dağların başından karlar döküldü
Kar suyundan dağlar taşlar söküldü
Şu dilsiz Haruni düştü yıkıldı
Yarimin tutacak eli kalmamış
Harun’i

Şahini efkardan düşüyor gama
Yürek parelendi tutmuyor yama
Baharı kış oldu dönüyor sama
Ömür bağı solmuş alı kalmamış
Şahin’i


Şahin’i Hatice Şahin
Harun’i Harun Yıldırım
Kalem’i nur Hatice Şahin