Sorma felek yalnızlığımı
Yüreğim ağlar.
Dört dilsiz duvar;
birde gecem.
Viran bir gönülle,
yazdığım şiirlerim.
Ve anılar...
Sorma !
Nerden başlayıpta nasıl
anlatayım sana?
Susuz kalmış bir çöl,
dalında kurumuş bir yaprak.
Kıraç toprak misali.
Yüzüm gökyüzümde umutla.
Bir gün yağmur yağarmı?
Hani gökkuşağıydı arkası?
Bütün o fırtınalar
neden durmadı?
Mutluluktu ya her acının sonrası?
’AŞĶ’ın en derin,
yalnızlığın ülkesi olduğunu
öğrendim ben !
Issız ve karanlık gecelerin,
dostluğunu...
Bir çift gözle dertleşmenin,
huzurunu...
Sorma !
Günler aylara aylar yıllara
eklendi bunca zaman...
Hangi makam?
Veya hangi nota cızırtısız,
söyler yüreğimin halini?
Zafer koydum adını
sensizliğin...
Sabır koydum Tanrıya sığınmalarımı...
Çokmu zordu ulaşmak ki,
yıkmak daha kolay geldi?
Hani neydi benim adım?
Koy hadi !!
Hep gölgemdi benim,
karanlıkta kaybolan.
Belki yaratıldığında ruhum,
çilem diye yazılan...
Iyi ki göz yaşlarım var !
Iyi ki yoldaşım ’O’ damlalar...
Sorma bana sakın
bir daha bunu !!
Beni ancak;
Yüreği olanlar anlar...
...
Nigâr Güler
~Firuze~