Sevmek istedim, ömrümce hiç anlayan olmadı.
Aşkı sordum, sevdim diyenlere anlatan olmadı.
Aramaktan sevgiyi dizlerimde derman kalmadı.
Bulduğumu sandım, oda yalanmış. Allah kahretsin.

Seviyorum dedim, razıydım, her gün yalvarmaya.
En büyük sevgi deyip de koşarken kaldım yine yaya.
Bütün benliğim onundu yine onunla girdi, komaya.
Bir busesi ebedi hayattı yok oldu. Allah kahretsin.

Yıllar sonra bu kadar çok sevmek kolay mıydı?
Bütün sözlerin, o bakışların hepsi yalan mıydı?
Tuttuğum o soğuk ellerin yoksa bir yılan mıydı?
Kaderim böyleymiş neyleyim. Allah kahretsin.

Her uyanışta ayrı bir ıstırap yaşadım düşlerden
Hiç bir umut ışığı bırakmadın, gelecek günlerden.
Ne zaman sevdim, desem böyle ölesiye gönülden
Gözlerimden hep yaş aktı. Allah kahretsin.

Ne gerek vardı, yalana neydi istediğin benden?
Hiç mi mutlu olmadın, bu kadar çok sevilmekten?
Yıllarca utanacaksın, belki artık karanfillerden?
Nergislerim bile kurudu gitti. Allah kahretsin

Senin dağlarına hiç ama hiç kar yağmamış.
Senin her günün ayrı ayrı birer baharmış.
Senin ormanlarında hiç ağaç yanmamış.
Benim halâ yanıyor; alev alev Allah kahretsin.

Olmasa da artık söndüren bu yangınımı
Akıtsam da senin için bütün kanımı
Yok desende gururun yıksan da şanımı
Yinede çok seviyorum, seni Allah kahretsin.
Hayrettin TARHAN