20
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1360
Okunma
Aşk karın doyurmuyor diyenlere ithaf olunur...
Bir dostumun sevdiğinden ayrılmasına sebep olan ve beni de etkileyen yukarıdaki kelimelerden ortaya çıkan bir şiirdir...
Erken geldi ilkbahar ,Çiçekler erken açtı
Dolu vurdu dallarına,
Doğamadan öldüler
Filizlenmemişlerdi oysa daha.
Toprağa cansız düştüler.
Tıpkı Anadolu köylerinde,
toprakları tırnaklarıyla kazarak tarlalar da doğum yapan analar gibi
Anadolu’nun her köşesinde
ağırlık taşımaktan ölü çocuk doğuran bacılar gibi
Filizlenmeden, Gün yüzü görmeden,doğmadan öldü bebekler kadınlar.
Bu onların kaderi miydi, Yoksa kaderlerini başkaları mı belirlemişti.
Bir dilim ekmek için marabalık yapan insanlarımız
Fakirdiler ama gönülleri hep zengindi...
Anadolu’mun öte yüzü;
Zengin adamın karısı hamileydi
Yediği bal, tereyağı ve havyardı
Doğdu çocuk havuzda su içinde çok sağlıklıydı
Zenginin yüzü güldü onların yüzü hep gülerdi zaten
Fakirin yüzü soluktu, hep yaslıydı
Yüzüne vurmuştu hüzün gençti ama yaşlıydı
Zengin parayı verdi hep satın aldı,
Fakir para bulamadı hep sefil oldu
Zengin şatafatlı otellerde yaptı düğünlerini,
Fakir mahalle meydanlarında zar zor...
Oysa zengini zengin eden hep bu emekçiler di
Dünya hep çalışmayan zenginin oldu
Parayı sayıp hep mutluluk doldu
Aşkı da aldı parasıyla...
Kadınların en güzellerine ev açıp mahremlerine aldı
Dünya hep zenginin Toprak fakirin oldu.
Cepleri zengindi zenginin ama
Çoğunun gönülleri fakirdi.
Ve şunu bilmiyorlardı
Her şeyi satın alabilirler ama
Mutluluğu asla...
Kazım Doğan
Cevap Yaz