Baharlarında binler boranlar gördüm
Elbet sana Ben Yoruldum Hayat derim
Nakşı dikenlerini sineme ördüm
Yara her yanım dumanlı ser’ im.

Okşarken saçlarımı cüda yelleri
Ruh girdabıma akan yaşım selleri
Ufkumu kaplamış serabın çölleri
Leyla ’sız Mecnundan kat be kat beterim.

Dünyan akışına uymadı hislerim
Umut bağladığım tek, tek heveslerim
Metanetsizim ardı sıra peslerim
Hayat; sende kalmadı ki yurdum, yerim.

Adaletin kalmıştır dü şeş zarlara
Yiğit narası çarpıyor duvarlara
Ah deli gönül gerçeği Hak’ta ara
Temelsiz ömürde yorgun hayatdarım.

29.03.2020

Şair: Şamil KAFKAS