Erime
Erime
soğuk esiyorum içimin sıcaklığına kayna boğazımda lapalıyor kar kurularken ıslak mendiller ç/öp yığınları herkesin çığlığı bir başkasına t/ürkü frekasıyla oynarken gökyüzü dengesinin yağmur cızırtısı geçer el uçlarım y/ara tutamıyor dokunamıyor göğüs kafesimdeki duaya çürüyor ilk bahar çiçekleri içim bir başka zemheri ilktir kutsuyorum kendimi ben evren e benleri g/ezdim uzakta bir bana benziyen aradım benden b/aşka kimse yok Ahmet Coşkun |