(hat101)


kavuştu mu yalnızlığımız söyle 

somun ekmekten bir küçük parça koparır ya çocukluğumuz

istisnası yoktur sanırım

ya da az




ıslık çalarken ağlardık ya da 

ağlarken de ıslık çalardık

bisikletten düşünce de ağlardık

babamızın işe gidişine 

ninemizin köye dönüşüne

arkadaşımızın imalı gülüşüne

ağlardık 


şimdi memleketin bir yangın yerine dönüşümüne

ağlamaktayız 

çocukların düşlerinin iğdiş edilişine 


karalar bağlamaktayız 

çoklarının bir öfkeye mahkum edilişine


öyle ıslık çalmak da olmuyor artık

kimseyi umursamadan haykıra haykıra yol ortasında 

burnunu çeke çeke ağlamak da olmuyor

“dur gitme oturup ağlayalım” diyor da şair

gitmeyip ağlanacak o yer de bulunmuyor



hiç kırıksız bir çocuğun, sınıfta kalan arkadaşıyla

ağlaştığı gibi değil 

bu hıçkırıksız  ağlama deneyimi

bundan belki okunuyor yüzlerimizden

hüznümüz de 

kıvancımız da 

öfkemiz de

iyi mi


Fm